ऋतू आला थंडीचा साजिरा सोवळा,
घन बरसून छान सरला पावसाळा.
हि अवनी कशी दिसते हिरवाईने सजून,
येते ऊनही कसे सजणीसम लाजून,
नाही घामाच्या धारा, ना तीष्ण उन्हाचा झळा.
बीज नात्यांचे मोहरे फुले टपोरासा दाणा,
सण दसर्या दिवळीने झाला आनंदही मना,
निराशेच्या आसमंती सजे दिपांचा सोहळा.
पहाटेच्या थंडीत लागे गारठ्याची झळ,
अंगावर असते आईची मऊ गोधडी मखमल,
विरक्तीच्या गावा लागे सोबतीचा लळा.
येता शहारून अंग कुणी असते बिलगण्याला,
त्या उबदार मायेने येते नाविन्य जगण्याला,
त्यात अंगावरून जातो स्पर्श मलमलता कोवळा.
दाट धुक्यात जेव्हा चाले अनोळखी वाट,
आणि संगे असतो एक आपुलकीचा हात,
वाजवितो पावा त्यात कृष्ण मदन सावळा.
.....अमोल