होता कोणी एक असा जो राज रात्री उशिरा यायचा,
देवास ठाऊक कश्यासाठी तो रोज दारू प्यायचा.
कोणाशीही बोलायचा नाही अगदी शांतपणे यायचा,
तिने दार उघडाच ठेवलेला असायचा..........
तो गुपचूप आत शिरायचा.
एक दिवस ठरवलं आत काय होतंय पाहूया म्हणून,
तर तो शांतपणे झोपला होतं तिच्या मांडीवर डोकं ठेऊन.
ऐकून मग त्याची व्यथा मलाही भरून आलं,
मी समजत होतो काही वेगळच, काही वेगळच घडून गेलं.
मुलांना कळू नये दारूचं म्हणून ती त्यांना लवकर झोपवायची,
पप्पांना खूप कामं असतात अशी कारणं रोज खपवायची.
त्यालाही सहन होत नव्हत हे हालाखीच जीणं,
कळत होतं वाईट आहे तरी सुटत नव्हत पिणं.
बायको पेक्षाही मैत्रीण म्हणून ती त्याला जवळची होती,
सुख असो दुख असो तिची साथ प्रत्येक वेळेची होती.
तो एकटा पडला होता अचानक जगता जगता,
तिची साथ लाभली होती भरदुपारीच सूर्य ढळता ढळता.
पण तो विसरू शकत नव्हता आई वडील जुनं घर,
दारू पायी जात नव्हता तिथे पण सुटला नव्हता मनी आदर.
तेव्हा तीच त्याला द्यायची आई वडिलांची माया,
कधी सखी म्हणून धरायची डोक्यावरती छाया.
दटावायची नजरेतून दारूसाठी पण पदरात सुद्धा घ्यायची,
बाप म्हणून वागायची कधी वेळेवर आई सुद्धा व्हायची.
दारू सोड म्हणून खूप खूप समजवायची,
तरी तो पुन्हा प्यायचा जेव्हा रात्र व्हायची.
म्हणायचा कळतंय गं सारं पण धीर होत नाही,
तू बाबांसारखं ओरडतेस खरं, पण माहितेय तू बाबा नाहीस.
जेव्हा नात्यातून तुटलो तेव्हा हिनेच जवळ घेतलेलं,
तू उशीर केलास यायला तोवर हिच्यावरच बेतलेलं.
मलाही आवडत नाही हे जळजळणार विष,
पण तूच कर काहीतरी फिरव जादूचं पिसं.
तुला तरी काय दिलंय जगण्यासारखं आजवर,
हिम्मतच होत नाही येण्यास तुझ्यासमोर शुद्धीवर.
तूच सांभाळलं आहे घरकुल अवघं माझं,
किती उपकार तुझे सांभाळतेस सुख दुखातल ओझं.
पण तुझ सुख असेल तर हे सुद्धा सोडून देईन,
पण तू शपथ घे कि रोज ह्या थकल्या जीवाला कुशीत घेईन.
किती वर्ष लोटलीयेत मला कुणी आपलं म्हणतच नाहीये.
असं काहीसं चाललं असतांना आत तिने दार बंद करून घेतलं,
तिला उठताना पाहून मी हि तिथनं निसटत घेतलं.
पण काय ठाऊक त्या रात्री तिने काय जादू केली तिच्या कुशीत,
दुसरया दिवसापासून स्वारी घरी येई अगदी खुशीत.
कुणास ठाऊक तिने त्यावर अशी काय जादू केली,
केवळ तिच्या शब्दांसाठी त्याने दारू सोडन दिली.
त्या दारूच्या नशेपेक्षा तिच्या कुशीत होती कुठली नशा,
बेदुंध बुडाला होता तरी तिथून गवसली नवी दिशा
.....अमोल 