श्रावण रडत होता

दूरच्या रानात कुठे,
पाउस पडत होता.
इथे माझ्या कुशीत ओला,
श्रावण रडत होता.

त्या मोडक्या  काड्यांनी,
मातीही हळहळली थोडी.
घरट्याच्या दुख्खात बुडाली,
त्या पाखरांची जोडी.

ती वेळ सटवाईच्या,
शापाने बाधित होती.
एथे हि पदरात रिकाम्या,
गर्भास शोधीत होती.

मातृत्वाचा  झरा भिजवी,
देवकीच्या पदरास कोऱ्या.
त्या पश्चातापात कान्हा,
करी गोकुळात चोऱ्या.

..........अमोल

ते हॉस्पिटल मधले दिवस- २

चेहरे नव्हते जरी ओळखीचे पालखीचे,

समदुखाने बांधले नाते एका तळमळीचे.

दुख्खीतांच्या मेळ्यातला  झालो वारकरी,

कधी वर्णिली दुखे कधी झालो टाळकरी.

दुख्खीतांच्या मेळ्यांत  मी दुखाची ओवी गाईली,

काही दुखऱ्या पापण्यांत मी साक्षात पंढरी पाहिली.

अदखलपत्र होते दुख्ख एकमेकांचे एकमेका,

तरी जात होत्या कनवाळू मुखातून हाका.

धीर द्यावा कुणी कुणास सारे होते खचलेले,

ज्याच्या त्याच्या नशिबी दुख्ख भयाण रचलेले.

ज्याचे त्याचे प्राक्तन सजे भिन्न व्यथेच्या नक्षीने,

काही क्षणांस्तव झालो एक व्यथालयाच्या साक्षीने.

दुख्ख संचित संपता तिथे राहण्यास अधिकार नसतो,

वंदन माझे त्या तीर्थाला जिथे सुख्खाच धिक्कार असतो.

निघण्याची वेळ झाली दूर झाली पाउले,

उंच कट्ट्यावरून पाहती दोन डोळे किलकिले.

..........अमोल

ते हॉस्पिटल मधले दिवस

असे विचित्र फासे पडती काळगतीला,

पाळण्यात पक्षीण पिल्लू जोजवी आईला.

त्या नियतीचक्रानी असाही डाव केला,

आधार केला लुळा, भार दिला बापला.

कर्म योगानेही  त्यांची निरखून पहिली निष्ठा,

बाप उताणा होता लेक काढी  विष्ठा.

चिंतेत रात्र अख्खी  विचार गोंधळ जागराला,

पोर बापासमोर आवरून पापण्यात सागराला.

अथांग काळजीचा डोंब उसळे काळजात,

सौभाग्याचा मिनमिन्ता दिवा लोळता अंथरुणात.

डोळ्यास नाही डोळा व्यथेत तुलसीची मालकीण,

घरी कालवा मायेसाठी निपचित पडली अर्धांगिन.

काळ गतीच्या घाल्यावरती माणुसकीची पडते फुंकर,

राबत असतो ईश्वरी सेवेसाठी हात  निरंतर.

भावनांचे  रूप आसवे तरीही त्यांना रंग नाही,

आशेची ओठांवर कोर काळजात लाही लाही.

अमोल